A Persoa.

José González (Cacá). Tiña catro fillos, Diego (que herdou o alcume), Rogelio el Chisco, Manuel y Fermín. Unha frase popular do señor José era:”Dunha piña caso a Diego, Chisco bota as preguntas, Manuel busca novia... e Fermín vai ós bailes”.     

O Motivo.

Por empregar a miudo a expresión “Ti es un cagarría”

A Persoa.

      Victoriano Núñez. Dono da taberna Casa Concha na Praza Constitución, famosa pola súa lamprea.

Anécdota.

      Un día un grupo de 6 xóvenes de Redondela, 3 deles incorporados ó exército nacional, saíron do seu bar cantando La Internacional. Varias persoas que estaban cerca detivéronos e entregaron á Garda Civil. Só un deles evitou ser enviado ó fronte da Guerra, Alejandro Castro Xaropo, por ser disminuído físico.

O Motivo.

Ó vir a vivir á vila, durante as festas da Coca, a alguén lle escapou un globo con forma de porco e elas gritaron: “¡Un chanchito por el aire, un chanchito!”.   

As Persoas.

Nadas en Arxentina, de pai redondelán e nai arxentina. A pesares de vivir durante un tempo en Redondela voltaron á Argentina, visitando a vila de cando en vez.

Curiosidade.

Eran irmás do Pibe, chamado así porque, ó vir a Redondela de neno, chamáballe pibes ós seus compañeiros de xogos.

A persoa.

Manuel Montero Iglesias. Tipo peculiar da vila. Home coas facultades psíquicas disminuídas, pero de carácter alegre e cariñoso. Era coidado pola súa curmá Juana Montero. Pernoctaba na rúa Cruceiro. Tiña predilección polos puros e cando lle regalaban un desfacíase en reverencias.

O Motivo.

Por ser neto de “O Corvo”.

A Persoa.

José Manuel Loureiro Pérez,  casouse con Genoveva González Tojeiro (da familia dos Pé de pote) de Cesantes. Emigrou a Arxentina no 1928 deixando en Redondela á súa muller embarazada e cun neno de 5 anos. A reunificación familiar non se faría efectiva ata 1952 na propia Arxentina, país no que José Manuel segue vivindo no 2009.  

O Motivo.

Era un home moi serio, alto e delgado que vestía de negro.

A Persoa.

Manuel Pérez Rivas. Xastre de profesión. En xaneiro de 1892 foi membro da primeira directiva da “Liga de Contribuyentes” como vocal de número. O día 8 de outubro de 1896, o Pleno do Concello acordou que se lle pagara a cantidade presupostada para o pago dos uniformes da Garda Municipal. En outubro de 1897 foi elixido depositario do “Liceo de Artesanos”, que presidía José Fernández Ferreira. En 1898 accedeu accidentalmente ó cargo de alcalde de Redondela que seguiría mantendo ata 1902. Como alcalde participou na Xunta Local de Subscrición Nacional para a Guerra de Cuba, que presidía Bernardino Couñago, e ordeou o pago de nóminas que varios empregados e ex empregados municipais tiñan sen cobrar dende 1891. Voltou a exercer como alcalde en 1909.

O periódico “El Pueblo” aproveitaba a mínima para criticalo duramente, quizais por se tratar do primeiro alcalde que non pertencía á endogámica clase política local. En agosto de 1900 “Por motivo dunha pelexa entre un can propiedade do alcalde, e outro dun forasteiro, produciuse un escándalo na noite do xoves pasado. O alcalde ordenou a detención do forasteiro e revocouna posteriormente, ó indicarlle ó cabo da garda municipal que non existía motivo para tal detención”. Nese mesmo mes asistiu a unha recepción dada por El Rei no pazo provincial, en Pontevedra. Morreu o día 30 de xaneiro de 1914.